سلام ای امید زندگانی ام، ای کسی که که هر نفس ات نوای پایداری جسم بی جان من
و صدای قلبت شیرین ترین ترانه ی جاودانگی ام .
تمام این روز ها و شب ها را به امید تو سر می کنم.
تویی که برای رسیدن به وجودت از همه چیزام گذشتم، تا به همه چیز برسم !
تویی که برای لمس دستان نحیفت از گناهش گذشتم.
تویی که به امید گرمای آغوشت، گرمای دوزخ را برای خود خریدم.

خوب می دانم که نمی توانم تمام محبت ام را به تو در این واژه های ناتوان بگنجانم،
اما شاید بتوان گوشه ای از آن دریای بیکران را به نمایش گذاشت.
یک ساحل از دریای مواج و طوفانی دل ام.
ساحلی که آرامش اش را از عمق چشمان تو به امانت گرفته است.
با من بمان، با من که محتاج تو ام.
بودنمان را به دست تقدیر مسپار، بگذار تا ما تقدیر را مشخص کنیم.

تمام این ها را نوشتم برای یک جمله.
جمله ای که همیشه با گفتنش لرزشی مهیب تمام وجودم را فرا می گیرد،
و نگاهم از شرم دیدگان تو می گریزد.

                                                                       دوستت دارم ای تمام هستی ام